برندسازی مشترک دو نوع دارد :
برند مشترک در اجزا و برند مشترک مرکب
۱– برند مشترک در اجزا: به معنی استفاده از یک برند شناخته‌شده در تولیدات یک برند شناخته‌شده دیگر است. این کار برای مواد و مؤلفه‌هایی که در تولید محصول نهایی به کار گرفته می‌شوند نیز ارزش ویژه برند ایجاد می‌کند.اجزای مورد استفاده در این کار به برند اصلی وابسته می‌شوند.
به‌عنوان‌مثال، در کامپیوترهای برند Dell از پردازنده‌های شرکت اینتل استفاده‌شده که نمونه‌ای از استراتژی برندسازی مشترک است. برندهایی که جزئی از برند مشترک هستند معمولا بزرگ‌ترین خریداران یا تامین کننده‌های موجود شرکت اصلی هستند.
مولفه های برند باید منحصربه‌فرد باشند. آن‌ها باید یا خود برند اصلی باشند یا دارای حق امتیاز باشند. برند مشترک در اجزا منجر به تولید محصولات باکیفیت‌تر، تبلیغات بهتر، دسترسی بیشتر به کانال‌های توزیع و سود بیشتر می‌شود. فروشنده مولفه برند از ارتباط طولانی‌مدت با مشتریان سود می‌برد. تولیدکننده برند مشترک از داشتن مزایای رقابتی سود می‌برد و فروشنده آن از کمک‌های تبلیغاتی که از سوی مولفه های تشکیل‌دهنده برند به آن می‌رسد بهره می‌گیرد.
۲– برند مشترک مرکب: به استفاده از نام دو برند شناخته‌شده اشاره دارد به طوری که دو برند به‌طور مشترک محصول/خدمت متمایز و متفاوتی ارائه می‌دهند که به‌طور مجزا قادر به ارائه آن نبودند. موفقیت برندسازی مرکب بستگی به محبوبیت مؤلفه‌های آن و همچنین به میزان مکمل بودن هر جزء برای سایر اجزا دارد.